Nieśmiałe dziecko, które chowa się za plecami rodziców w obecności obcych ludzi, reaguje wycofaniem, w towarzystwie innych ludzi, potrzebuje rozważnego wsparcia i podejścia, aby się otworzyć i zbudować pewność siebie. Rzucanie dziecka na głęboką wodę, dodawanie mu jeszcze większego stresu nie jest dobrym rozwiązaniem, jak również nadmierne chronienie go i odsuwanie go od nadmiernego kontaktu z innymi. Dziecko należy krok po kroku ośmielać towarzysko, oferując mu pewien rodzaj przyjaznych doświadczeń społecznych. Nieśmiałość może być wrodzona albo wyuczona. Niejednokrotnie to kwestia temperamentu, reaktywności, wychowania, samooceny.
Jak pomóc nieśmiałemu dziecku?
Nie nakłaniaj go do przywitania z dziećmi czy innymi osobami, jeśli go to stresuje, a już tym bardziej, nie wyśmiewaj go w towarzystwie z racji tego, że zachowuje się odmiennie i boi się podejść. Staraj się być empatyczny i szanuj jego granice, niech ma poczucie bycia zrozumianym i akceptowalnym, pomimo iż woli być z boku. Nawet aranżowane, organizowane spotkania rodzinne, podczas których dziecko zachęcane jest do przywitania czy rozmowy, mogą być zawstydzającym i trudnym dla niego przeżyciem. Jeśli więc organizujesz takowe spotkanie, zapraszaj do domu znajome dla twojego dziecka osoby, zaprzyjaźnione rodziny. Nie stosuj skrajnych rozwiązań, nie zmuszaj dziecka do występów publicznych, ale i z drugiej strony nie zamykaj go w domu, w celu ograniczenia stresu do minimum. Interweniuj w obecności innych, ale nie gwałtownie, nie pokazuj dziecku, że jego zachowanie jest nienaturalne. Przede wszystkim zwracaj uwagę na własne dziecko, a nie na to jak ocenia je środowisko. Ucz krok po kroku, nie nachalnie, aby po krok po kroku wychodził ze swojej strefy komfortu, wchodząc w interakcje z innymi. Pamiętaj, że dzieci naśladują rodziców, więc w jego obecności nawiązuj interakcje z obcymi osobami, niech obserwuje i uczy się sposobów poznawania otaczającego świata w coraz to nowych sytuacjach, jest to niezbędne dla jego zdrowego samorozwoju. Ucz dziecko samodzielności w działaniu, myśleniu, decyzjach, chwal je za to.
Nie zaszkodzi zasięgnąć opinii psychologa, aby upewnić się jak najlepiej pomóc swojemu nieśmiałemu dziecku. Przeżywane przez dziecko emocje będą miały wpływ na jego odczucia w przyszłości, więc istotne jest to jak sobie z nimi radzi, oraz to jak rodzic go przez te emocje przeprowadzi, aby nie zostawić trwałego śladu w psychice. To właśnie opiekunowie, rodzice, wychowawcy mają największy wpływ na to, jak małe dziecko radzi sobie z nieśmiałością. Dlatego absolutnie nie należy w takim dziecku w tym czasie pogłębiać jego nieśmiałości, poprzez krytykę i jeszcze większe zawstydzanie.
Zarówno opiekunowie, rodzice jak i wychowawcy w szkole, powinni pomagać takim dzieciom, przełamywać bariery, wynikające z nieśmiałości. Należy stwarzać dla niego okoliczności umożliwiające mu panowanie nad tym, co go powstrzymuje przed otwarciem się na innych. Są różne sposoby na rozwijanie umiejętności komunikacji oraz redukowania stresu. W całym procesie kształtowania osobowości, charakteru, nabywania umiejętności społecznych ogromną rolę odgrywają rówieśnicy, których zachowanie niejednokrotnie wpływa na zaburzenie już i tak zachwianej konstrukcji psychicznej dziecka czy nastolatka. Dlatego tak kluczowe jest, aby pedagog w szkole, był osobą, która potrafi kierować procesem wychowawczym na tyle, aby uczniowie prezentowali postawy tolerancji, zrozumienia i wzajemnego wsparcia.
